چهاردهه هست که شعار فریبنده ای سر زبان تمام مسؤولان و مدیران کشور قرار دارد: « تبدیل تهدیدها به فرصت » ! پر واضح است که چنان چه مدیران صنعت کشور به درستی این شعار را باور داشتند، بسیاری از نابسامانی های فعلی در صنعت به وجود نمی آمد. لفظ «خودباوری» و شعار زیبا و امیدبخش «ما می توانیم» نیز به نوبه ی خود زینت المجالس شده است! لذا، با شرایط فعلی حاکم بر صنعت کشور، خوب است یک بررسی اساسی و عارضه یابی ریشه ای بشود تا از نقاط ضعف و قوت اقدامات چهاردهه ی خود آگاهی یابیم. شاید راه حلی اساسی پیدا شد! البته نگارنده در موضع عارضه یابی نیست، اما در ادامه تصور خود از شرایط مطلوب به انضمام یک پیشنهاد را ارایه خواهد داد. با نگاهی گذرا به وضعیت صنعت کشور ( به طور عام ) شرایط فعلی حاکی از این است که شعائر بالا صرفاً به عنوان شعار، لقلقه زبان بوده و عمل به آن در دستور کار مدیران ارشد صنعت کشور نبوده و نیست! همین شرایط، در عرصه تولید تجهیزات کنترل، ابزاردقیق و اتوماسیون نیز قابل مشاهده است و اگر معدود تولیدکنندگانی هنوز در این حوزه فعالیت دارند باید به حساب وجدان کاری و همت عالی صاحبان صنایع و همچنین علاقمندی این عزیزان گذاشت. دریغ از کوچک ترین برنامه ریزی و یا حمایت دولتی! تحریم های نابرابر می تواند به عنوان یک فرصت طلایی شرایط توسعه پایدار را برای کشور فراهم آورد، در صورتی که ما به این باور برسیم و تحرکی از خود نشان دهیم! آن چه مسلم است، توسعه و رونق اقتصادی کشور فقط و فقط از مسیر توسعه ی صنعت می گذرد، نه خرید و فروش سکه و ارز. اگر نیم نگاهی به شرایط اسف بار پروژه های ملی کشور داشته باشیم، شوربختانه کم نیستند طرح هایی نافرجام که حدود ۱۲ سال از کلنگ زدن آن می گذرد و در این مجال به اسم دور زدن تحریم ها (!!) هزینه های چند برابر به ملت و دولت تحمیل شده و پروژه ها همچنان وضع نابسامانی دارند. اما تا کی می توان به این شیوه ادامه داد؟ آیا صدای خُرد شدن استخوان های صنعت به گوش مسؤولان ارشد کشور نمی رسد؟ صورت مسأله خیلی شفاف و مشخص است: کشور در محاصره ی انواع تحریم های سخت قرار دارد و واردات کالا محدود یا بعضاً ممنوع شده است، نیروی انسانی کارآمد و آموزش دیده ی بومی به وفور در دسترس، منابع ( اعم
این مطلب برای اعضا سایت محدود شده است. اگر شما کاربر سایت هستید، لطفا وارد شوید. کاربران جدید ممکن است در اینجا ثبت شود