لزوم مطالبه گری اصولی و نتیجه گرا

چند ماهی است که به دلیل بالا گرفتن تب و تاب انتخابات ریاست جمهوری، عبارت «مطالبات بخش خصوصی از دولت آینده» به پر تکرارترین عبارت در سخنرانی ها، جلسات، میزگردها و مقالات تدوین شده از سوی فعالان اقتصادی و گردانندگان تشکل های بخش خصوصی تبدیل شده است؛ همگان با چنان شور و هیجانی به بیان مطالبات و انتظارات خود مشغولند که گویی مسابقه ای بزرگ برای اضافه کردن یک یا چند مورد بیشتر به سیاهه بی پایان و بلند بالای انتظارات از دولت آینده در جریان است و برنده کسی است که بیشترین آیتم را جهت اضافه شدن به این فهرست مطرح کرده باشد. البته شکی نیست که «مطالبه گری» وظیفه فعالان بخش خصوصی به ویژه آنانی است که به نمایندگی از این بخش سکان دار هدایت تشکل ها و اتاق های بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی، اصناف و تعاون هستند؛ اما نکته ای که قصد دارم در این مجال به آن اشاره ای کوتاه داشته باشم «کیفیت این مطالبه گری» و «میزان نتیجه بخش بودن» آن است. اگر مروری بر مندرجات نشریات و سایر رسانه های اقتصادی در 8 سال قبل و زمان انتخابات و روی کار آمدن دولت یازدهم داشته باشیم، آنچنان تشابه ای بین مطالبات مطرح شده از سوی چهره های سرشناس بخش خصوصی در آن روزگار با آنچه امروز از قلم و زبان ایشان می خوانیم و می شنویم وجود دارد که اگر تاریخ جریده را ندیده باشید تشخیص این که محتوای آن مربوط به امروز است یا 8 سال قبل بسیار دشوار می نماید و باز اگر به سال 84 برگردیم وضعیت تا حد بسیار زیادی به همین منوال بوده است. همان مطالبه گران و همان مطالبات!! و در نتیجه، شنیدن همان وعده های همیشگی از کاندیداهای ریاست جمهوری! گویی که ایفای نقشی تکراری در این داستان تکراری، برای بخش خصوصی ما به یک وظیفه مقرر و عادتی مألوف مبدل گشته است. و اما هر بار پس از اتمام انتخابات و استقرار دولت جدید، مراوداتی مملو از تعارفات و ملاحظات و رسوم به جا مانده از عصر قاجار بین دولت و اتاق ها جریان می یابد؛ در این حد که گهگاهی از فلان معاون و فلان وزیر برای حضور در فلان مراسم دعوت می گردد و معظم له به دلیل مشغله فراوان در امر رسیدگی به امور ملک و رعیت، یا اساساً تشریف فرما نمی شوند یا بسیار دیر تشریف می آورند و در اندک زمان حضور، تنها فرصت می کنند که به بیان چند

Continue reading