تشکل گرایی ضامن تحقق اقتصاد خصوصی

تشکل گرایی ضامن تحقق اقتصاد خصوصی امروز بخش خصوصی ایران برای تحقق خواسته ی همیشگی خود که همانا رهایی اقتصاد از دست دولت و تحقق اقتصاد خصوصی است بیش از هر چیز نیازمند برخورداری از تشکل های تأثیرگذار، مقتدر، حرفه ای، صاحب دانش و دارای توان آینده نگری و آینده نگاری است. چراکه بخش اعظم بنگاه های خصوصی به تنهایی قادر به رساندن صدای خود به حاکمیت نیستند و توان شناخت دقیق بازار، دسترسی به آمار و اطلاعات دقیق داخلی و بین المللی، حضور مستحکم در بازارهای جهانی و تأمین مالی پروژه های بزرگ را نداشته و برای دست یابی به جدیدترین علوم و تجربیات مدیریتی و فنی نیاز به حمایت نهادهای پشتیبان کسب و کار دارند. شکل های صنفی قدرتمند هستند که ضمن ایجاد زیر ساخت های لازم برای تأمین این نیازها، قادرند رانت ها را از میان بردارند، چشمه های فساد را بخشکانند و فضا را برای رقابت سالم و سازنده ی بنگاه های بخش خصوصی مهیا کنند. به طور قطع مهم ترین و نخستین عامل ایجاد کننده ی اقتدار برای یک انجمن صنفی، اعضای آن هستند. چراکه در این نهادهای مدنی، اعضا هم نقش «مالک»، هم «مشتری» و هم نقش «کارکنان» را ایفا می کنند. مالک از این منظر که تشکل را ایجاد کرده و هزینه های فعالیت آن را می پردازند؛ از سوی دیگر فعالیت های تشکل نیز براساس نیاز اعضا تعریف و اجرا می شود، بنابراین اعضا حکم مشتری را برای هر تشکل دارند و از همه مهم تر این که امور انجمن نیز توسط خود اعضا و از طریق حضور ایشان در هیأت مدیره و کمیته ها و کارگروه ها پیگیری و اجرا می شود. بنابراین اعضا بنیان اصلی هر انجمن را تشکیل می دهند و میزان اعتقاد ایشان به کار گروهی و لزوم فعالیت تشکلی است که می تواند پایه های اقتدار انجمن ها را هر چه مستحکم تر نماید. خوشبختانه به نظر می رسد درک دستگاه های حاکمیتی نسبت به اهمیت تشکل های بخش خصوصی در حال افزایش است و برای اثبات این موضوع می توان شواهد محکم و دلگرم کننده ای را از قبیل توجه جدی قوانین مصوب چند سال اخیر نسبت به نقش تشکل ها و انجمن های بخش خصوصی در فرآیندهای تصمیم سازی و اجرایی ارایه نمود. اما آن چه باید به عنوان یک واقعیت مورد بررسی و آسیب شناسی قرار گیرد و درباره ی آن چاره اندیشی شود میزان آمادگی تشکل های بخش خصوصی در پذیرش مسؤولیت های

Continue reading